دوستی ، معجزه خداوندی

دوستی ، دوست داشتن ، محبت کردن ، محبت ورزیدن و کلماتی از این دست ، به گمانم معجزه ای است در آفرینش !!! از آن معجزاتی که برای اثبات وجود خداوندی غرق در زیبایی و جمال ، من را کفایت می کند .

اینکه چه فرآیندی رخ می­دهد که کسی را دوست می دارم، برایم چندان روشن نیست ( و البته برایم ـ حداقل الان ـ اهمیت زیادی هم ندارد ) ، گاهی یک سلام کفایت می­کند برای آنکه بفهمی کسی را دوست خواهی داشت یا ...

من که از داشتن دوستان بسیار دوست داشتنی ! بسیار شادمانم ! گاهی اوقات آنچنان مرا مورد لطف خود قرار می دهند که تا حد غیرقابل توصیفی شرمنده می شوم . در این موارد واقعا نمی دانم جز تشکری که از صمیم قلبم تقدیم می شود، چه باید کرد ؟!!! نمی­دانم ... شاید این رفتار و تشکر خالی، چندان که باید، گویای محبت و علاقه درونی من نباشد، ولی می دانم که می دانند بسیار برایم عزیزند.

این ها را نوشتم برای عذرخواهی بابت ناتوانی ام در بیان آنچه نسبت به دوستانم در دلم میگذرد ... بالاخص در مورد چندتایی از آنها که همواره به یادشان هستم و برایشان دعای خیر می کنم

می خواستم آنها را یک به یک نام ببرم، ولی موانعی بر سرراه است !!!!

می دانم که خودت می دانی که تو یکی از آنها هستی ! درست نمی گویم ؟

نه ... !!!! همه خوانندگان مخاطب این جمله آخری نیستند ... فقط تو هستی و چند عزیزی دیگر

دل من دير زمانی است که می پندارد:

"دوستی" نيز گلی است،

مثل نيلوفر و ناز،

ساقه ترد و ظريفی دارد.

بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد

جان اين ساقه نازک را

- دانسته -

بيازارد!